Środki pomocnicze do mielenia na drobno

Rozwiązywanie indywidualnych wymagań

Wiele zadań związanych z rozdrabnianiem w inżynierii procesów mechanicznych można skutecznie rozwiązać, wykorzystując różne typy młynów i ich specyficzne mechanizmy naprężeń. Istnieją jednak pewne zastosowania, w których konwencjonalne młynki laboratoryjne osiągają swoje granice, nawet z szeroką gamą akcesoriów.

Szczególnie trudne jest rozdrabnianie materiałów zawierających resztki wilgoci, których nie można wysuszyć. Problem często stanowią także surowce zawierające olej i tłuszcz, a także próbki miękkie i elastyczne. Często konieczne jest mielenie na mokro, zwłaszcza w przypadku bardzo drobnego mielenia – na przykład w celu uzyskania ultradrobnych proszków przy dużym nakładzie energii.

W takich przypadkach należy rozważyć zastosowanie środków ułatwiających mielenie. Są to dodatki, które mogą aktywować, przyspieszać lub ulepszać procesy chemiczne lub fizyczne zachodzące w procesie mielenia.
Ważne jest, aby dodatki te nie wpływały negatywnie na późniejszą analizę lub dalsze przetwarzanie. Dlatego też zawsze konieczne jest przeprowadzenie dokładnych testów przed użyciem w przygotowaniu próbek.

Rodzaje środków pomocniczych do szlifowania

Środki wspomagające mielenie rozróżnia się ze względu na stan skupienia:

  • Dodatki stałe (np. proszek, granulat, peletki) – do wiązania tłuszczu i/lub wilgoci
  • Dodatki płynne (np. woda, alkohole, benzyna) – w celu uniknięcia tworzenia się aglomeratów
  • Dodatki gazowe (np. gazy obojętne, schłodzone powietrze) – do kontroli temperatury i zapobiegania reakcjom
  • Dodatkowo: Hartowanie – np. B. Chłodzenie ciekłym azotem lub ogrzewanie w celu specyficznej zmiany właściwości próbki

Dodatki stałe

Przygotowując próbki do analizy fluorescencji rentgenowskiej, powszechną praktyką jest stosowanie neutralnych dla analizy peletek – na przykład granulek – podczas rozdrabniania w młynach planetarnych lub młynach wibracyjnych. B. Spectromelt na bazie celulozy. Zastosowane w odpowiednich proporcjach poprawiają efekt kruszenia i zapobiegają sklejaniu się materiału w naczyniu mielącym. Ponadto mogą służyć jako środki wiążące w późniejszym procesie granulowania.

Innym przykładem jest siarczan sodu, który stosuje się w przetwórstwie owadów, małych zwierząt morskich lub wilgotnych gleb. Wiąże on w szczególności tłuszcz i wilgoć, których zawartość można następnie określić. Rozdrabnianie odbywa się zazwyczaj w młynach moździerzowych i pozwala na całkowite odzyskanie zmielonego materiału.

Dodatki płynne

Eter naftowy jest często stosowany do przetwarzania nasion zawierających olej, takich jak rzepak, soja czy gorczyca, w młynach kulowych lub moździerzowych. Zapewnia to lepszą homogenizację i służy jako ciecz ekstrakcyjna do późniejszego oznaczania zawartości oleju.

W takich dziedzinach jak przemysł ceramiczny, metalurgia proszków czy mineralogia, gdzie wymagane jest bardzo drobne zmielenie produktów, mielenie na mokro jest często niezbędne. Jako środki dyspergujące stosuje się głównie wodę lub izopropanol – zwykle w młynach kulowych lub moździerzowych.

Dodatki gazowe

Dzięki ukierunkowanej wentylacji układu rozdrabniającego – na przykład za pomocą separatora cyklonowego lub systemu filtrów – ciepło powstające w wyniku tarcia może zostać skutecznie rozproszone. Zapobiega to nadmiernemu nagrzewaniu się mielonego materiału i jednocześnie zwiększa przepustowość.

Dodatkowo, podczas procesu mielenia przydatne może okazać się gazowanie gazami obojętnymi, np. azotem lub argonem. Zapobiega ona na przykład reagowaniu reaktywnych cząstek z tlenem w powietrzu, chroniąc w ten sposób przed niepożądanymi procesami utleniania.